Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Αφιέρωμα ΘΟΚΑ || Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2011 / Jessica A. Kaahwa



Μήνυμα της Jessica A. Kaahwa

Η σημερινή συνάθροιση απεικονίζει στην πραγματικότητα την τεράστια δύναμη που έχει το θέατρο να κινητοποιεί τις κοινότητες και να γεφυρώνει τα χάσματα.
‘Εχετε ποτέ σκεφτεί το θέατρο σαν ένα δυνατό εργαλείο στην υπηρεσία της ειρήνης και της συμφιλίωσης; Όσο τα έθνη σπαταλούν κολοσσιαία χρηματικά ποσά για ειρηνευτικές αποστολές σε περιοχές βίαιων συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, ελάχιστη προσοχή θα δίνουμε στο θέατρο ως μια και μοναδική εναλλακτική λύση για την αλλαγή και τη διαχείριση των κρίσεων. Πώς μπορούν οι πολίτες της μητέρας γης να κατακτήσουν παγκόσμια ειρήνη όταν τα εργαλεία που χρησιμοποιούν προέρχονται από εξωτερικές και φαινομενικά κατασταλτικές δυνάμεις;
Το θέατρο διεισδύει με λεπτό τρόπο στην ανθρώπινη ψυχή που την κυριεύει ο φόβος και η καχυποψία αλλάζοντας την εικόνα που έχει κανείς για τον εαυτό του και ξεδιπλώνοντας για τον καθένα, και συνεπώς για την κοινότητα, έναν κόσμο δυνατοτήτων. Δίνει νόημα στις καθημερινές πραγματικότητες προλαβαίνοντας ένα αβέβαιο μέλλον. Εμπλέκεται με την πολιτική των ανθρώπινων καταστάσεων με τρόπο απλό και άμεσο. Επειδή είναι περιεκτικό, το θέατρο παρουσιάζεται ως μια εμπειρία ικανή να ξεπεράσει προηγούμενες παρανοήσεις.
Επιπλέον, το θέατρο αποτελεί αποδεδειγμένο μέσο για την έκφραση και την προώθηση συλλογικών ιδεών για τις οποίες όλοι είμαστε πρόθυμοι να πολεμήσουμε όταν καταπατούνται.
Προκειμένου να μπορούμε να προσδοκούμε ένα ειρηνικό μέλλον πρέπει να ξεκινήσουμε χρησιμοποιώντας ειρηνικά μέσα· μέσα που αναζητούν την κατανόηση, το σεβασμό και την αναγνώριση της συνεισφοράς κάθε ανθρώπου στην υπόθεση της συνεργασίας για την ειρήνη. Το θέατρο αποτελεί εκείνη την καθολική γλώσσα μέσω της οποίας μπορούμε να προωθήσουμε μηνύματα ειρήνης και συμφιλίωσης.
Με την ενεργή συμμετοχή το θέατρο ενώνει πολλούς ανθρώπους που είναι έτοιμοι να αποδομήσουν προηγούμενες αντιλήψεις και, με αυτόν τον τρόπο, δίνει στον καθένα ξεχωριστά την ευκαιρία να ξαναγεννηθεί προκειμένου να πάρει αποφάσεις βασισμένες στην γνώση και στην πραγματικότητα που αποκαλύπτεται εκ νέου μπροστά του. Για να ευημερήσει το θέατρο, ανάμεσα σε άλλες μορφές τέχνης, πρέπει να κάνουμε ένα τολμηρό βήμα προς τα μπρος και να το ενσωματώσουμε στην καθημερινή ζωή, η οποία αντιμετωπίζει κρίσιμα θέματα συγκρούσεων και ειρήνης.
Αναζητώντας την κοινωνική αλλαγή και την αναδόμηση των κοινοτήτων, θα συναντήσουμε το θέατρο σε εμπόλεμες περιοχές και σε λαούς που πάσχουν από χρόνια φτώχεια ή ασθένειες. Ο αριθμός επιτυχημένων παραδειγμάτων ολοένα αυξάνεται· παραδείγματα στα οποία το θέατρο κινητοποιεί το κοινό για τη γνώση και για τη βοήθεια των τραυματιών μετά από τον πόλεμο.
Πολιτιστικές πλατφόρμες, όπως το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, στοχεύουν στην εδραίωση της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών και ήδη βρίσκονται σε εφαρμογή.
Αποτελεί συνεπώς παρωδία να μένουμε σιωπηλοί σε καιρούς όπως οι δικοί μας, γνωρίζοντας την δύναμη του θεάτρου, και να αφήνουμε αυτούς που χειρίζονται όπλα και που εκτοξεύουν βόμβες να παίζουν το ρόλο των ειρηνοποιών του κόσμου. Πώς μπορούν τα εργαλεία της αποξένωσης να αποκτούν διπλό ρόλο ως όργανα ειρήνης και συμφιλίωσης;
Σας προκαλώ αυτήν την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου να σκεφτείτε αυτήν την προοπτική και να εφαρμόσετε το θέατρο ως καθολικό εργαλείο, διαλόγου, κοινωνικής μεταμόρφωσης και αλλαγής.
Μπορεί τα Ηνωμένα Έθνη να δαπανούν κολοσσιαία χρηματικά ποσά σε ειρηνευτικές αποστολές σε όλον τον κόσμο με τη χρήση των όπλων, όμως το θέατρο είναι αυθόρμητο, ανθρώπινο, λιγότερο δαπανηρό και μια εναλλακτική λύση κατά πολύ περισσότερο δυνατή.
Μπορεί να μην είναι η μόνη απάντηση που θα φέρει την ειρήνη, ωστόσο το θέατρο θα μπορούσε να αποτελέσει ουσιαστικό εργαλείο στις ειρηνευτικές αποστολές.



Jessica A. Kaahwa
συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης, πανεπιστημιακός


Η Δρ. Jessica Kaahwa είναι πετυχημένη συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και πανεπιστημιακός. Είναι διεθνώς γνωστή για το ανθρωπιστικό έργο της. Υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright έχει επίσης λάβει κι άλλες υποτροφίες και βραβεία για ερευνητικούς σκοπούς. Στην έρευνά της χρησιμοποιεί το θέατρο και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ως δημιουργική δύναμη σε αντιμαχόμενες ζώνες καθώς και για τη βελτίωση των συστημάτων υγείας.
Είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Μουσικής, Χορού και Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο Makerere της Ουγκάντα, από όπου απέκτησε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα. Αφού ταξίδεψε αρκετά, πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο Benin της Νιγηρίας όπου επίσης εργάστηκε στο τμήμα εξωτερικών ειδήσεων του ραδιοφώνου της Νιγηρίας. Το 2001 πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα στην Ιστορία Θεάτρου, Θεωρία και Κριτική από το Πανεπιστήμιο του Maryland των Η.Π.Α.
Έχει γράψει περισσότερα από 15 έργα για το θέατρο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, μεταξύ των οποίων τα: «Cornerstone», «Dog-Bite Justice», «Paradise for Ever», «Echoes of Peace», and «Drums of Freedom». Σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε αρκετά από τα έργα της. Ανάμεσα στις σκηνοθεσίες της περιλαμβάνονται τα έργα «Βασιλιάς Λήρ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ (μεταφρασμένο στη γλώσσα Luganda, έργο το οποίο περιόδευσε στην Νότια Αφρική και στην Ουάσιγκτον). ΄Έχει επίσης συν-σκηνοθετήσει το έργο «Ιστορία ενός Στρατιώτη» του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Οι υποκριτικές της προσπάθειες περιλαμβάνουν τις συμμετοχές στις παραστάσεις: «Cornerstone», «Things Men Do» (της Rose Mbowa), «Our Husband Has Gone Mad» (του Ola Rotimi), «Death and King´s Horseman»(του Wole Soyinka) και «No More Oil Book» (του Tunde Fatunde).
Ως δυναμικός συνήγορος των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της σωστής διακυβέρνησης και της ανάπτυξης, η Jessica Kaahwa υψώνει επίμονα την φωνή της υπέρ της ισότητας των φύλων, της ειρήνης, και της διαχείρισης κρίσεων. Έχει οργανώσει πολλές εθνικές και διεθνείς πρωτοβουλίες χρησιμοποιώντας το θέατρο για την πρόοδο και συνεχίζει την έρευνα της για τις πολλαπλές εφαρμογές του θεάτρου σε όλες της όψεις της κοινωνίας.
Με εκδόσεις, εγχειρίδια και διδασκαλίες πάνω σε αυτά τα ζητήματα διεθνώς και αρκετά επιμορφωτικά σεμινάρια για διεθνείς και εθνικούς οργανισμούς αλλά και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα η Kaahwa είναι ισχυρός υποστηρικτής της «διδασκαλίας μέσα από την πράξη». Οι ανθρωπιστικές της δράσεις περιλαμβάνουν επίσης τη δημιουργία ενός κέντρου για ορφανά παιδιά στο αγρόκτημα της στην Ουγκάντα όπου περνάει αρκετό από τον ελεύθερο της χρόνο με τα παιδιά προσπαθώντας να τα βοηθήσει να επανακτήσουν το αίσθημα του «ανήκειν» και της ασφάλειας.
Η Jessica Kaahwa μιλάει αγγλικά, γαλλικά, σουαχίλι και αρκετές από τις ιθαγενείς γλώσσες Bantu που μιλιούνται στην Ουγκάντα (μιλάει επίσης τη διάλεκτο Runyakitara).


Μετάφραση: Βίκυ Μαντέλη, Νεόφυτος Παναγιώτου


Πηγή:- http://www.hellastheatre.gr/wtd2011/

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Αφιέρωμα ΘΟΚΑ || Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2009 / Augusto Boal



Μήνυμα του Augusto Boal

Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι εντυπωσιακές στην καθημερινότητά τους και δημιουργούν παραστάσεις για κάποιες ειδικές περιστάσεις. Είναι εντυπωσιακές στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και δημιουργούν παραστάσεις σαν κι αυτή που ήρθατε να δείτε.
Ακόμα κι αν το αγνοείτε, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν μια θεατρική δομή: η χρήση του χώρου, η γλώσσα του σώματος, η επιλογή των λέξεων και ο χρωματισμός της φωνής, η σύγκρουση ιδεών και συναισθημάτων, ό,τι παρουσιάζουμε επί σκηνής και ό,τι ζούμε στη ζωή. Είμαστε φτιαγμένοι από θέατρο!
Γάμοι και κηδείες είναι παραστάσεις αλλά και καθημερινές τελετουργίες τόσο οικείες που δεν το καταλαβαίνουμε. Τελετές και τυχαία περιστατικά όπως επίσης ο πρωινός καφές, η καλημέρα που ανταλλάσουμε, η συνεσταλμένη αγάπη και τα θυελλώδη πάθη, μια συνεδρίαση συγκλήτου ή μια διπλωματική συνάντηση – όλα είναι θέατρο.
Μια από τις κύριες υπηρεσίες της τέχνης μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους στις παραστάσεις της καθημερινής ζωής όπου οι ηθοποιοί είναι και θεατές και η σκηνή και οι θέσεις στην πλατεία του θεάτρου συμπίμπτουν. Όλοι είμαστε καλλιτέχνες. Κάνοντας θέατρο μαθαίνουμε να βλέπουμε αυτό που είναι προφανές αλλά που συνήθως δεν μπορούμε να δούμε επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να το παρατηρούμε. Αυτό που μας είναι οικείο γίνεται αόρατο: κάνοντας θέατρο φωτίζουμε τη σκηνή της καθημερινής ζωής.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο μια θεατρική αποκάλυψη μας εξέπληξε: εμείς, που νομίζαμε ότι ζούμε σ’ ένα ασφαλή κόσμο, παρά τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τις σφαγές και τα βασανιστήρια βεβαίως, ακόμα κι αν αυτά συμβαίνουν σε κάποιες απομακρυσμένες και άγριες περιοχές, εμείς που ζούσαμε μέσα στην ασφάλεια έχοντας επενδύσει τα χρήματά μας σε κάποια ευυπόληπτη τράπεζα ή στα χέρια κάποιου έντιμου χρηματιστή, πληροφορηθήκαμε ότι αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν, ότι ήταν εικονικά, μια θλιβερή δημιουργία κάποιων οικονομολόγων που δεν ήταν καθόλου εικονικοί, κι επιπλέον ούτε υπεύθυνοι ή αξιόπιστοι. Τα πάντα ήταν απλώς άσχημο θέατρο, μια μυστηριώδης πλοκή σύμφωνα με την οποία λίγοι κέρδισαν πολλά και πολλοί έχασαν τα πάντα. Κάποιοι πολιτικοί πλούσιων χωρών πραγματοποίησαν μυστικές συναντήσεις στις οποίες βρήκαν κάποιες μαγικές λύσεις. Και εμείς, θύματα των αποφάσεων τους, θεατές στην τελευταία σειρά του εξώστη μείναμε να κοιτάζουμε.
Πριν από είκοσι χρόνια σκηνοθέτησα την Φαίδρα του Ρακίνα στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Το σκηνικό ήταν φτωχό: δέρματα αγελάδας στο πάτωμα, μπαμπού γύρω-γύρω. Πριν από κάθε παράσταση έλεγα στους ηθοποιούς μου: «Ο μύθος που δημιουργήσαμε μέρα με τη μέρα τέλειωσε. Όταν θα διασχίσετε εκείνα εκεί τα μπαμπού, κανένας από εσάς δεν θα έχει το δικαίωμα να πει ψέματα. Το θέατρο είναι η κρυμμένη αλήθεια».
Όταν κοιτάζουμε πέρα από τα προσχήματα, βλέπουμε καταπιεστές και καταπιεσμένους, σε όλες τις κοινωνίες, τις εθνότητες, τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες· βλέπουμε ένα άδικο και σκληρό κόσμο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα άλλο κόσμο επειδή γνωρίζουμε ότι αυτό είναι εφικτό. Αλλά εξαρτάται από εμάς να κτίσουμε αυτόν τον άλλο κόσμο με τα χέρια μας παίζοντας στη σκηνή και στην προσωπική ζωή μας.
Δείτε την παράσταση που πρόκειται να ξεκινήσει και μόλις επιστρέψετε σπίτι σας, μαζί με τους φίλους σας παίξτε τα δικά σας έργα και κοιτάξτε αυτό που δεν μπορούσατε ποτέ να δείτε: αυτό που είναι προφανές. Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα συμβάν, είναι τρόπος ζωής!
Είμαστε όλοι ηθοποιοί: το να είσαι πολίτης δεν σημαίνει ότι ζεις σε μια κοινωνία, σημαίνει ότι την αλλάζεις.

Μετάφραση: Βίκυ Μαντέλη, Νεόφυτος Παναγιώτου

Πηγή:
- http://www.hellastheatre.gr/wtd2009/

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Αφιέρωμα ΘΟΚΑ || Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2008 / Robert Lapage



Robert Lapage, Καναδάς

Υπάρχουν πολλές υποθέσεις σχετικά με την καταγωγή του θεάτρου αλλά η πιο ενδιαφέρουσα αφορά σε ένα μύθο:

Ένα βράδυ, στις απαρχές του χρόνου, μια παρέα ανδρών συγκεντρώθηκαν σε μια σπηλιά για να ζεσταθούν γύρω από τη φωτιά και να διηγηθούν ιστορίες. Ξαφνικά, ένας από αυτούς σκέφτηκε να σηκωθεί όρθιος και να χρησιμοποιήσει την σκιά του για να δώσει εικόνα στην ιστορία του. Χρησιμοποιώντας το φως από τις φλόγες έκανε να εμφανιστούν πάνω στους τοίχους της σπηλιάς χαρακτήρες μεγαλύτεροι απ’ το πραγματικό. Κατάπληκτοι οι υπόλοιποι της παρέας αναγνώρισαν με την σειρά τους το δυνατό και τον αδύνατο, τον κατακτητή και τον κατακτημένο, το Θεό και το θνητό.

Στις μέρες μας, το φως των προβολέων αντικατέστησε την αρχική φωτιά και ο μηχανικός εξοπλισμός της σκηνής τους τοίχους της σπηλιάς. Και με όλο το σεβασμό προς κάποιους συντηρητικούς, αυτός ο μύθος μάς υπενθυμίζει ότι η τεχνολογία βρίσκεται στο ξεκίνημα του θεάτρου και ότι δεν πρέπει να θεωρείται ως απειλή αλλά ως συνδετικό στοιχείο.

Η επιβίωση της τέχνης του θεάτρου εξαρτάται από την ικανότητά του να ξαναεφευρίσκει τον εαυτό του αγκαλιάζοντας νέα εργαλεία και νέες γλώσσες. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε το θέατρο να εξακολουθεί να είναι μάρτυρας των μεγάλων θεμάτων της εποχής του και να προωθεί την κατανόηση ανάμεσα στους ανθρώπους, χωρίς πρώτα από όλα να διαθέτει το ίδιο ένα πνεύμα ανοιχτό; Πώς θα μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι προσφέρει λύσεις στα προβλήματα της μισαλλοδοξίας, του αποκλεισμού και του ρατσισμού, αν στην πράξη αντιστεκόταν στη σύνθεση και στην ενσωμάτωση;

Προκειμένου να εκπροσωπήσει τον κόσμο σε όλη του την πολυπλοκότητα, ο καλλιτέχνης πρέπει να παράγει νέες φόρμες και ιδέες, και να εμπιστευτεί την ευφυΐα του θεατή, ο οποίος είναι σε θέση να διακρίνει το σχήμα της ανθρωπότητας μέσα από αυτό το αέναο παιχνίδι φωτός και σκιάς.

Είναι γεγονός ότι παίζοντας πολύ με την φωτιά, διατρέχουμε τον κίνδυνο να καούμε. Και μπορεί να καούμε, θα έχουμε όμως ταυτόχρονα κερδίσει την ευκαιρία της έκπληξης και της διαφώτισης.

Robert Lepage
Κεμπέκ, 17 Φεβρουαρίου 2008


Βιογραφικό Σημείωμα

Πολύπλευρος και ικανός σε κάθε μορφή της θεατρικής τέχνης, ο Robert Lepage είναι εξίσου ταλαντούχος ως σκηνοθέτης, σκηνογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Προσεγγίζει δημιουργικά και αυθεντικά το θέατρο, στοιχείο που του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση και κλόνισε τα παραδοσιακά σύμβολα της κλασικής σκηνοθεσίας, ειδικά με τη χρήση των νέων τεχνολογιών που εφαρμόζει στο θέατρό του. Η σύγχρονη ιστορία είναι η πηγή έμπνευσής του, ενώ η μοντέρνα και πρωτότυπη δουλειά του ξεπερνά κάθε όριο.

Ο Robert Lepage γεννήθηκε στο Κεμπέκ του Καναδά το 1957. Από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για τη γεωγραφία και όταν αργότερα ήρθε σε επαφή με όλες τις τέχνες, το θέατρο ήταν αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον του. Σε ηλικία 17 ετών ξεκίνησε τις σπουδές του στο Conservatoire d’art de Québec. Ύστερα από μια περίοδο σπουδών στο Παρίσι το 1978 επέστρεψε στο Κεμπέκ και ασχολήθηκε με πολλά δημιουργικά projects αποκτώντας εμπειρία ως ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Δυο χρόνια αργότερα συνεργάστηκε με το Théâtre Repère.

Από το 1989 ως το 1993 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Théâtre français στο Εθνικό Κέντρο Τεχνών στην Οττάβα. Το 1994 σηματοδοτεί στροφή στην καριέρα του με την ίδρυση της εταιρείας παραγωγής Ex Machina. Την ίδια χρονιά κάνει το ντεμπούτο στον κινηματογράφο γράφοντας και σκηνοθετώντας την πρώτη του ταινία Le Confessional.

Η δουλειά του Robert Lepage έχει βραβευτεί πολλές φορές. Το Σεπτέμβριο του 2000 του απονεμήθηκε το βραβείο SORIQ από την Εταιρεία Διεθνών Σχέσεων του Κεμπέκ για την απήχηση της δουλειάς του εκτός συνόρων. Το 2002 η γαλλική κυβέρνηση τον τίμησε με τη διάκριση της Λεγεώνας της Τιμής ενώ το 2005 τιμήθηκε με το βραβείο Στανισλάβσκι για τη συμβολή του στο διεθνές θέατρο και τη διασπορά των παραστάσεών του σε όλο τον κόσμο. Το 2007 τιμήθηκε από το Φεστιβάλ της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης με τη διάκριση «Βραβείο της Ευρώπης», βραβείο με το οποίο έχουν διακριθεί μεταξύ άλλων η Αριάν Μνουσκίν και ο Μπομπ Ουίλσον.

Πηγή:
- http://www.hellastheatre.gr/wtd-2008/

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Αφιέρωμα ΘΟΚΑ || Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2005 / Αριάν Μνουσκίν



Αριάν Μνουσκίν, Σκηνοθέτις, Γαλλία

Βοήθεια!
Θέατρο, βοήθησέ με!
Κοιμάμαι. Ξύπνησέ με
Είμαι χαμένη μέσα στο σκοτάδι, οδήγησέ με, τουλάχιστον κοντά σε ένα κερί
Είμαι οκνηρή, κάνε με να ντρέπομαι
Είμαι κουρασμένη, ανέβασέ με
Είμαι αδιάφορη, χτύπησέ με
Παραμένω αδιάφορη, τσαλάκωσέ μου την εικόνα
Φοβάμαι, δώσε μου κουράγιο.
Είμαι αδαής, εκπαίδευσέ με.
Είμαι απάνθρωπη, εξανθρώπισέ με.
Είμαι φαντασμένη, κάνε με να πεθάνω στα γέλια
Είμαι κυνική, αποδόμησέ με
Είμαι κτήνος, μεταμόρφωσέ με
Είμαι μοχθηρή, τιμώρησέ με
Είμαι δεσποτική και σκληρή, πολέμησέ με
Είμαι σχολαστική, γελοιοποίησέ με
Είμαι χυδαία, εξύψωσέ με
Είμαι μουγκή, ελευθέρωσέ με
Δεν ονειρεύομαι πια, φέρσου μου σαν σε δειλό ή ανόητο
Έχω ξεχάσει, ξεκίνησέ μου τη Μνήμη
Αισθάνομαι γριά και άχρηστη, κάνε να σκιρτήσει η παιδικότητα
Είμαι άχαρη, δώσε μου τη Μουσική
Είμαι θλιμμένη, ψάξε τη Χαρά
Είμαι κουφή, κάνε στην καταιγίδα να ουρλιάξει η λύπη
Είμαι άστατη, όπλισέ-με με Φρόνηση
Είμαι αδύναμη, άναψε τη Φιλία
Είμαι τυφλή, φέρε μου όλα τα Φώτα
Είμαι υποταγμένη στην Ασχήμια, κάνε να με κατακτήσει η Ομορφιά
Με έχει προσηλυτίσει το Μίσος, κάνε να μου δοθεί όλη η δύναμη της Αγάπης.

Αριάν Μνουσκίν και το Θέατρο του Ήλιου

Το Θέατρο του Ήλιου (Le Théâtre du Soleil ) είναι σαράντα χρόνων. Το 1964, η Αριάν Μνουσκίν με συμφοιτητές της από το Πανεπιστήμιο ίδρυσαν το Θέατρο του Ήλιου – όνομα που αντιπροσώπευε τι σήμαινε γι’ αυτούς το θέατρο. Ξεκίνησαν παρουσιάζοντας τους «Μικροαστούς» του Γκόρκι σε διασκευή του Αντάμοφ στο Théâtre Mouffetard.

Παρόλο που αρκετοί ήταν εκείνοι που εμπλέκονταν στη δημιουργία των παραστάσεων, το Θέατρο του Ήλιου συνδέθηκε με το πρόσωπο της Μνουσκίν, η οποία οδήγησε και ενορχήστρωσε το έργο του.

Δύο φιλοδοξίες αποτέλεσαν τα κίνητρα του Θεάτρου του Ήλιου: η ανακάλυψη εναλλακτικής θεατρικής φόρμας και η δημιουργία μιας ποιητικής τέχνης συγκεκριμένης σε σχέση με τη σκηνή όπου θα εκτίθεται η ανθρώπινη, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της παράστασης.

Το «1789», που έκανε πρεμιέρα το 1970 στο Piccolo Teatro του Μιλάνο και έπειτα στο Παρίσι, όταν το Θέατρο του Ήλιου εγκαταστάθηκε στο Cartoucherie de Vincennes, ήταν μία απάντηση στην αναζήτηση του θιάσου να βρει ένα θέμα κοινό ανάμεσα σε ηθοποιούς και κοινό. Με την επανάσταση του 1789, αρχή της σημερινής κοινωνίας, ζήτησαν να δώσουν μία κριτική ματιά στην Ιστορία όπως εκείνη ξεδιπλωνόταν. Αυτό τους οδήγησε, και κυρίως την Μνουσκίν, να εμπλακούν σοβαρά σε αγώνες για την ελευθερία και ενάντια στην αδικία, ως καλλιτέχνες και χωρίς να πέφτουν στο διδακτισμό.

Μετά το «1789» ακολούθησε το «1793» και το «Ο Χρυσός Αιώνας» καθώς και άλλες παραστάσεις που εικονογραφούσαν την συλλογική δημιουργικότητα πάνω σε ένα θέμα, η Αριάν Μνουσκίν σκηνοθέτησε επίσης για την απόλαυση και μόνο του «δημιουργώ θέατρο» πρωτοποριακές παραστάσεις όπως ο «Ριχάρδος ΙΙ», η «Δωδέκατη Νύχτα» και ο «Ερρίκος Δ’» του Σαίξπηρ, εφευρίσκοντας μία ασυνήθιστη οπτική και νοηματική γλώσσα, αξιοσημείωτα προσαρμοσμένη στο Σαιξπηρικό δράμα. Επανέλαβε την ίδια διαδικασία με τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες «Αγαμένων» και «Ευμενίδες» του Αισχύλου και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη. Επίσης επανέφερε την αρχική σατιρική δύναμη του «Ταρτούφου» του Μολιέρου τοποθετώντας την πλοκή του έργου μέσα σε μία σύγχρονη φονταμενταλιστική Ισλαμική κοινότητα με τις παραδόσεις και τα ταμπού που καταπιέζουν την γυναίκα.

Μέσα από τις επιλογές των παραστάσεών της η Αριάν Μνουσκίν πάντα προστατεύει την ελευθερία της έμπνευσής της. Το Θέατρο του Ήλιου δεν σταματά να κινείται και να δημιουργεί.

Πηγές
- Paul–Louis Mignon – Κριτικός, Ιστορικός, Πρόεδρος της Ένωσης για την Ιστορία του Θεάτρου (Γαλλία)
- http://www.hellastheatre.gr/wtd-2005/

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

*flashback στα μηνύματα για την Παγκόσμια Μέρα Θεάτρου



Με αφορμή το μήνυμα του Anatoly Alexandrovitch Vasiliev για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2016 (27.03) η ΘΟΚΑ θα κάνει καθημερινά μιαν αναδρομή στα μηνύματα των τελευταίων ετών θυμίζοντας, σχολιάζοντας, επισημαίνοντας, εμπνέοντας!

Καλή άνοιξη να έχουμε!

#8oka

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

ΘΟΚΑ εν αιθρία || Το ραδιοφωνικό θέατρο της ΘΟΚΑ



Ένα ακόμη project βρίσκεται στα σκαριά και αυτό αφορά μιαν από καιρό επιθυμία των καλλιτεχνιτών της ΘΟΚΑ να κάνουν ραδιοφωνικό θέατρο.
Χρησιμοποιώντας "απλά υλικά", πρωτότυπα κείμενα και αφηγήσεις και τους πομπούς του Ραδιοφώνου Καλλιτεχνείου, μέχρι το καλοκαίρι θα "ανέβουν/ακουστούν" τρία ραδιοφωνικά έργα σε επιμέλεια της ΘΟΚΑ, τα οποία θα ανακοινωθούν σύντομα.

Με ένα ποτήρι κρασί (το Καλλιτεχνείο θα είναι ανοιχτό ως χώρος ακρόασης) ή ό,τι άλλο ποθεί καθένας τα τρία προγραμματισμένα ραδιοφωνικά έργα -προς το παρόν, γιατί μπορεί να προκύψουν και άλλα!- καλύπτουν ένα μικρό φάσμα της ανεξάντλητης θεματολογίας που απασχολεί την ΘΟΚΑ.

Stay tuned. ΘΟΚΑ's on air!!!

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

ΘΟΚΑ_θίασος3 || Οι Δούλες του Ζενέ



Η ΘΟΚΑ συνεχώς πληθαίνει σε άτομα, προτάσεις και ιδέες!
Έτσι, λοιπόν, μαζί με τις εργασίες του #my_rhino (εργαστήρια, performances, συζητήσεις & ο "Ρινόκερος" του Ιονέσκο) & του 8 γυναίκες κατηγορούνται του Robert Thomas από τους δύο θιάσους ενηλίκων της Ομάδας + μαζί με την θεατρική ομάδα εφήβων ΘΟΚΑρε και το project τους βασισμένο στο επινοητικό θέατρο Τι άλλο φοβάσαι;...
...άλλη μία παράσταση προ-ετοιμάζεται από έναν ακόμη πυρήνα της θεατρικής μας ομάδας: Οι Δούλες του Ζαν Ζενέ!

Η θέληση, η όρεξη και η έμπνευση βρίσκουν πάντοτε τη στέγη τους στο Καλλιτεχνείο!